Evettt beklenen anneler günü…🙌 Hayaller ve hayatlar 😵 Benim kocam blogtaki yazımı okuyacak olmalı ki harika bir anneler günü yaşadım 🙆

Önce sabah elinde papatyalarla beni karşılayan bir Masal 🌼 Sonra güzel bir pasta servisi ve eşliğinde video… Aile fotoğraflarımızın döndüğü bir görsel şov… Tamam bitti derken bir de elinde hediye poşetiyle oynayan Masal Hanım…

Bu benim ilk anneler günümdü. Bana annelik duygusunu tattıran biricik kızım benim için herşeyden önemli ve değerliydi. O çiçekleri bana zaten eşim aldı. 9 aylık bir bebek ne anlar ki hediyeden çiçekten… Ama ben sanki kızım almışçasına mutlu oldum. Devamlı alınabilecek şeylerin o anki süprizi daha bir başka daha bir özel geliyor sadece insana. Hayatım boyunca pişman olmayacağım tek şey sanırım evladım.

Hele ki o kısa film. Şarkısı yetti zaten😓…

“Ben küçüktüm çantan büyüktü
Ben büyüdüm çantan küçüldü
Karnından doğdum zannettim
Kalbinden doğduğumu farketmem zaman aldı anneciğim…”
Onur Erol – Kalbinden doğdum

Gerçekten mükemmel bir şarkı olmuş. Benim ayağımı yerden kesmek bir yana ağlamama sebep oldu yani…

Muhteşem ilk anneler günümüzün de böylece sonuna geldik 😁 Seneye yeni projelerde buluşmak ümidiyle hoşçakalın 🙋🙋🙋

Şu andaki esas problem ebeveynler ile çocukları arasında bir bağ olmaması.

Bağ kurmak çok başka birşey yan yana durmak başka.

Hani bazen bulunduğunuz ortamda çok şey anlatırsınız size de çok şey anlatılır-paylaşılır ama gerçekte daha bir kelime bile konuşulmamıştır ya.

Görünürde var ama aslında olmayan bir diyalogtur bu.

İşte evlerdeki durum da böyle.

Şimdiki çocuklar en fazla bağ kurmaya ihtiyaç duyan ama bağ kurmak istemeyen kendilerine has bir paradoksa sahipler.

Çocuklardaki eş zamanlı bu arayış ve reddedişe dikkat edin lütfen.

Çocuklarla bağ kurma için önce onların dünyasına girmek gerekiyor. Bu bir bilgisayar oyunu olabilir, bir film olabilir veya onun ilgilendiği başka birşey.

Küçük küçük bu tarz paylaşımlar zamanla bağa dönüşür.

Aynı laf olsun diye yapılan sohbetler gibi sizin de anne-babalığınız görünüşte var ama aslıda yok olmasın.

Dikkat edin…

Çocuklarımız için evde ne kadar oyun alanları var hiç düşündünüz mü? Biz onlardan iyi bir gelecek bekliyoruz. Okusunlar kendi ayaklarının üzerinde durabilsinler diyoruz. Peki onlara daha büyüklükten zemin hazırlamaz gerektiğinin farkında mıyız…

Daha Masal doğmadan önce okumuştum bu konunun makalesini. Uzman bir çocuk doktorunun tavsiyesiydi bu. “Siz onlara bebeklikte ne verirseniz ileride onlar da size fazlasını verir” diyordu. Bebeklerin rahat uyumaları, rahat oynamaları ruhsal olarak da tokluk yaratıyormuş. Kendilerine ait oyun alanlarında o dağınıklık içinde kendilerini mutlu hissediyorlarmış. Dağıttı yeri hemen toplamak bebeği hırçınlaştırdığı gibi kendine de sinirsel olarak hırs verirmiş.

Bunları öğrendiğim iyi oldu diye düşünüyorum. Evet anneliği bilmiyorum. Çevreden duyumların aklıma yatan kısmını kızımda uygulamaya çalışıyorum. Her kafadan bir ses çıktığı da doğrudur ama yapacak birşey yok. En kötüsü de aynı konu hakkında birden fazla görüş olması oluyor 😂 ayy o çok bilmiş insanlar edasıyla kendi bildiğimi yapıyorum 😎😎😎 Ne yani annenizin karnında da mı öğrendiniz siz anneliği. Deneyeceksin yeri gelecek yanılacaksın ama kimseye müdahale etme fırsatı vermeyeceksin ❗ Bana herkes yorum yapabilir yol göstere bilir ama bu benim o dediklerini yapacağım anlamına gelemez.

Masal’ı odasında yatırıyorum, odasında oynatıyorum diye o kadar gereksiz şeyler duyuyorum ki… Neymiş çocuk odasında yatacak zamana gelmemiş, onu duymazmışım… Ya kuzum önce Allah’a emanet. Ben kendime ya da kızıma güvenmesem zaten bu yola girişmem. Haa bir de ilk aylar yanımda yatırdım diye de “ezersin” demeler vardı… Noldu yani o zaman beni bu strese soktunuz da 😠😠😠

Artık istediğim gibi bakıyorum kızıma. Kimin ne dediğini de takmıyorum artık. Benim kızım, benim evim, benim hayatım… Fazla net 🙈🙉🙊

Tavsiyemdir anneler; oyun alanı da yapın çocuklarınıza, dağıtımlarına da izin verin. Bırakın ev batsın gelen laf söylesin ama çocuklarınız mutlu olsun…