Bir zamanlar en büyük zevkimdi kitap okumak. Doğumdan sonra yarım bıraktığım kitapların sayısını unuttum 😓 . Kitabı alıp bir kıyıya atıp orada unutmak. Geçenlerde aklıma geldi bu “kızımı yetiştiriyorum” kitabı. Başlayıp devamını getiremediğim kitaplarımdan. Taşınma telaşı, yerleşme kargaşası derken yerini bulamamıştım. Çekmece düzenlerken elime geçti yeniden…

Hatırlıyorum bir anne kızına günlük gibi doğduğu günden başlayarak yazmış ve kızı doğum yapınca ona hediye ettiği notları içeriyordu. Kızda heyecanla okuyordu ki orada kaldı hikâyemiz…

Zor değil aslında istesem ben de devam edebilirdim. Neden okumadığımı uzun süredir elime kitap almadığımı bilmiyorum ama hızlı bir dönüş yapacağım tekrar. Hayatımdaki boşluğu oldukça belli. Aslında kitap okurken oradaki yaşantıya dalıyorum ben. Hatta bir söz vardır ya “kitaplardaki insanları, çevremdeki insanlardan daha çok sevdim” diye evet çok doğru.

Masal uyumuşken okumak okumak bir daha okumak. Biliyorum öyle bir zaman gelecek ki Masal bir koltukta ben bir koltukta karşılıklı kitap okuyacağız kızımla. Sonra da okuduklarımızı birbirimize özetleyeceğiz. Çocukların en büyük vitrini biz değil miyiz? Bizden ne görürlerse onu yapacaklar onlarda. Umarım kitap okuma konusunda kızıma iyi bir örnek olabilirim…

Eskiden bir arkadaşımla bir dostumla arama kırıklık girse acaba ne yaptım diyordum. Acaba bana mı kırıldı, farkında olmadan canını mı acıttım diyordum. Evet kendime çok acımasız davrandığımı fark ettim.

Gerçek bir dost zaten sizin onu kırmak istemediğinizin farkındadır. Yaptığınızı alınan kırılan bir insan içten içe yerinizde olamamanın gayret ve çabasının dışa vuruşudur. Bazı şeyleri anlamak zaman alıyor insanın hayatında. Ama herşey elbet bir gün ele veriyor kendini.

Bir de özünde iyi insan olmak var tabi. Anlamadığım bir nokta da bu. Her insan özünde iyidir zaten. İnsanoğlunun yaratılışında var iyilik. Önemli olan bu iyiliği egonun üstünde tutabilmektedir.

Ben artık kendimi insanlardan ayrıştırıyorum. Çevremde mutsuzluk veren insanlar bırakmamak, huzurla mutlulukla aileme adadım kendimi. Kızıma vakit ayırıyorum mesela. Yuvarlanıyoruz Masal’a evde. Ama kararlarımızdan dönmüyoruz. Bugün “evet” dediğimizi yarın “hayır” yapmıyoruz ama bugün dağıtıp yarın toplayabiliyoruz. İşin özeti kendimizi dinliyoruz biz kimsenin çocukça muhabbetlerini değil 😉