Çevremdeki anneleri izledim. Birinin çocuğu 3 yaşında ayakkabısını kendi bağlıyor. Birisi ise 5 yaşında “anne ayakkabımı giydir” diyor.

Aslında ayakkabısını kendi giyen o çocuğun annesi aslında “sorumsuz anne” kriterine koyabileceğim bir yapıya sahip. Çocuğuyla ilgilenmez. Düşüp ağlasa “düşmeseydi” der. Diğeri ise çocuğunu gözünden sakınır. Onun için en iyisini yapma çabasındadır. Çocuğundan başka hayatı yoktur. Çocuğunun uyku saatine göre gezer. Çocuğunun istemediği hiç bir şeyi üstelemez . Ee şimdi noldu?

Aslında önemli olan çocuğun üstüne düşerken onu gayretlendirip kendine güveni gelmesini sağlamak değil midir? Acaba nerede hata yapıyoruz? Soruyorum kendime “ben sorumluluk sahibi miyim? Yoksa sorumsuz bir anne miyim?”

Aslında doğru olan çok ince bir çizgi. Bunun dengesini kurabilen annelere ne mutlu.

Bir de zamanı değil olayımız var. Daha çok küçük biraz büyümeli. Ama 3 yaşından sonra çocuğu eğitmek kolay olmaz ki. Bir de o çocuğun psikolojisi var tabi. 3 yaşına kadar her istediği yapılmış çocuk, birden emir altına nasıl girer ki… Düşünsenize her gün parka çıkartmışsınız çocuğu. Gelmiş bir gün tek o istiyor diye “çıkmayacağız” diyorsunuz. Ama o dün eve girerken, bugün gene çıkma hayaline başladı bile. Ona bu rahatı veren biz değil miyiz?

Denge kurmak zor. Heleki bu ilk bebeğimizse. Çocuklarımızın gözünün içine bakıyoruz. Üzülmesin, ağlamasın diye her şeye alıştırıyoruz. Sonra da gelsin agresif, yollarda ağlayan, herşeyi anneden bekleyen çocuklar…