Anne uykusuz kalsın, anne karnını doyursun, anne altını alsın, anne yatırıp anne kaldırsın, anne baksın ama o “anne” demesin.

Kediye “pisi pisi” babaya “baba” dedeye “dede” teyzeye “ece” … uykudan bile “baba gel” diye uyanan masal iyice dillendi. Kuşlar böceklerle konuşuyor. Arkadaşın kızını bile “dada” diye sevdi benim kızım. Ne söylesen anında kapıyor. Baba nerde diyorlar “evde” diye cevapta veriyor. Ama o kadar gayretime bir “anne” demek yok.

Sizde var mı bir öneri bana yardım edin 😂 ben pes etmedim hala bir arayış içinde bekliyorum. Birgün elbet diyecek biliyorum da artik sabrım taştı. Bu kadar mı zordur bir “anne” demek.

Bir de malımızı tanımalarımız başladı. Masal’ın olan birşeyi almak hiçte kolay olmuyor. “Menimmm” diye bir bağırışı var ki ortalıkları inleten, nasıl bırakacağız bilmiyorum. Bu aralar anne demesi kadar taktığım bir konu da bu. Şimdiden kıskançlık huyunu kapmamalı, ama bu konuda sıkı bir araştırma yapmam şart. Fikirleriniz varsa sizlerden de yardım alabilirim…