Annelik Bilgiyle Değil Ruhla Yapılır

Günümüz annelerinin büyük bir kısmı bebek beklediğini öğrenir öğrenmez kitaplar almaya, dergilere göz atmaya, televizyon programlarını takip etmeye başlıyor. Her uzmanın bebek bakımı, psikolojisi hakkında anlattıklarını uygulamak üzere not ediyor.
Yalnız her bebeğin özel olduğu bilgisi çoğu zaman gözden kaçıyor. Hâlbuki her bireyin kendine has duygu durumu, uyku hâli, damak tadı vardır. Ama yenidoğan bebek hayata gözlerini açar açmaz akşam en geç 21.00’de uyuması gerektiği, büyük tuvaletini yapsa dahi gece altının değiştirilmeyeceği gibi katı kurallarla karşılaşıyor. Bu tarz anneler duygularıyla değil, zihinleriyle annelik yapmaya çalışır. Bilgiye dönüşmüş annelik de her zaman çocuk tarafından reddedilir. Oysa anneler zihinsel performanslarından önce annelik hissiyatlarını artırmalıdır.
Üstelik bilgiyle annelik yapmak çocukla çatışmayı beraberinde getirir. Annelik, bilgi ile değil içsel duyuşların yol göstericiliği ile yapılır. Bu açıdan bakıldığında anneyi annelik derinliğine eriştiren eğitim seviyesinin yüksekliği değil, kendini duyabilme yeteneğidir. Zira kendi içine derinleşebilen anneler çocuklarına erişebilirler.