Çocuğumla Çocuklaşıyoruz

Çocuklarımız bizlerden ayrı bir ruhsal alemde yaşarlar. Bu dünya onlara has rahatlık ve renklilik içerir. Bardaktaki suyu yere dökmek onların eğlencesiyken bize ters gelir. O yüzden bizim dünyamız onlara uygun değildir.

Biz kendimizi onlara uydurmak zorundayız. Onların gelişimi büyümesi ve kendilerini yetiştirmesi için onları kendi alemimize sakin sakin almalıyız.

Bizim alemimizde hırs vardır, öfke vardır, yarınlara dair kaygılar vardır. Çocuklarda ise ne geçmişe dair sorunlar ne de geleceğe dair endişeler vardır. Onların alemi çok çok daha güzeldir. Keşke hepimiz her zaman öyle kalabilsek. Hani çocuk ruhu herkesi iyi eder diyorlar ya… Tertemiz hayatları var nasıl iyi olmaz ki insan.

Çocuk, eğitilirken, onun çocuksu dünyasına girmek, onu orada gözlemlemek, yetişkinden farklı bir ruh haliyle yaşadığını fark edip ona oradan hitap etmek gerekir… Çocuğun dünyasına giremeyen yetişkin, çocuğu kendi dünyasına getirmek zorunda kalır ki, böylesi bir durum çocuk için hiç de huzur verici değildir… Bunun içindir ki her kim çocuk eğitmeyi göze alırsa çocuklaşmayı da göze almalıdır.