Evimde misafir odası yok. Evin her yerinde eşim kızım ve ben yaşıyoruz. Misafir için ayırdığım yemek takımlarım, çatal kaşık takımlarım da yok. En iyileriyle kendimiz yiyoruz. Misafir gelirse onlara da çıkarıyoruz bizimkilerin aynısından.
Biri evime geldiğinde evim dağınıksa panik de olmuyorum ben. Evimi değil beni görmeye geliyor benim sevdiklerim, sevenlerim… Bu yüzden ev dağıldı diye kızamam kızıma. Kızımla beraber dağıtıyor beraber topluyoruz. Şimdiye kadar çıkmayan tek bir leke olmadı yaptığımız faaliyetlerde.
Hiç bir ev işi “anneee” diye seslenen kızımdan ya da gülüşünden daha önemli olmadı benim için. Hiç bir zaman kızmam kızıma büyükler sohbet ederken araya girip fikrini söyledi diye. Dinlemeyen büyükleri ikaz ederim aksine “kızım size bir şey söylüyor” diye.
Evimde mutluluktan daha fazla önemsediğim hiç bir şey yok benim. Bu yüzden beni mutsuz etmeye çalışan insanların ne söyledikleriyle de ilgilenmiyorum. Hayatıma kattığım insanları da böyle insanlardan seçmeye çalışıyorum.
Ailemin huzuru 1 numaralı komşumun evimle ya da kızımla ilgili ne düşündüğünden çok daha önemli.
Bu kadar üzüp kasmayın kendinizi de beni de… Şu ne der bu ne der diye düşünmüyorum, ev kirlenir, üzeri kirlenir diye engelleyemem çocuğumu. Çünkü biliyorum geri getiremeyeceğim tek şey onun bu yaşları olacak. Ve ben bir daha doğursam bile tecrübesiz anne olmayacağım. O yüzden beni ve ailemi bize bırakın…

Çocuklarımız bizlerden ayrı bir ruhsal alemde yaşarlar. Bu dünya onlara has rahatlık ve renklilik içerir. Bardaktaki suyu yere dökmek onların eğlencesiyken bize ters gelir. O yüzden bizim dünyamız onlara uygun değildir.

Biz kendimizi onlara uydurmak zorundayız. Onların gelişimi büyümesi ve kendilerini yetiştirmesi için onları kendi alemimize sakin sakin almalıyız.

Bizim alemimizde hırs vardır, öfke vardır, yarınlara dair kaygılar vardır. Çocuklarda ise ne geçmişe dair sorunlar ne de geleceğe dair endişeler vardır. Onların alemi çok çok daha güzeldir. Keşke hepimiz her zaman öyle kalabilsek. Hani çocuk ruhu herkesi iyi eder diyorlar ya… Tertemiz hayatları var nasıl iyi olmaz ki insan.

Çocuk, eğitilirken, onun çocuksu dünyasına girmek, onu orada gözlemlemek, yetişkinden farklı bir ruh haliyle yaşadığını fark edip ona oradan hitap etmek gerekir… Çocuğun dünyasına giremeyen yetişkin, çocuğu kendi dünyasına getirmek zorunda kalır ki, böylesi bir durum çocuk için hiç de huzur verici değildir… Bunun içindir ki her kim çocuk eğitmeyi göze alırsa çocuklaşmayı da göze almalıdır.

Kendimi kandırmıyorum ben. Mükemmel anne diye bir şey yoktur. Ne zaman mükemmelleşmeye çalışsam muhakkak bir yerde çuvalladım. Annelikte çuvallamak gibi bir şansım yok. Kızım için en iyisi olmaya çalıştığım doğrudur. Ama bunu mükemmellikle karıştırmıyorum.

Benim kızım şimdiki zamanlarına bir daha dönmeyecek. Evime misafir gelecekmiş. Gelsinnn. Kızıma misafir gelecek diye oyuncaklarını dökmesine engel olamam. Kızımı misafir gelecek diye süsleyip püslemeye de gerek yok. Biz evimizde zaten temiz kıyafetlerle oturuyoruz. Süslüyüz. Ne zaman biri gelecek olsa ev temizleyen, çocuğunu hazırlayan annelerden olmadım. Misafir gelip iki saat durup gidecek diye koca günümü hazırlıkla harcayamam. Benim ilgilenmem gereken bir kızım var. Benden devamlı gülen yüz bekliyor o. Kendimi yoramam. Hem zaten misafir beni görmeye geliyor. Başımın üstünde yeri var gelenin. İkramlarımı hazırlarım bir güzel hizmette ederim. Bunları yaparken kızımı ihmal edemem. Gelen kişi zaten beni görmeye geliyorsa iyi insandır. Evime, ikramımın çeşidine bakan kişi benden değildir.

Ben anneyim. Yerine göre ağlarım, yerine göre isyan ederim, bazen sadece sessizlik ararım. Yorulmuşumdur belki. O yüzden mükemmel anne olmaya çalışmam. Her zaman güçlü ve dik dururum. Hiçbir rüzgar, hiçbir kasırga beni yıkamaz. O yüzdendir ki güçlü anneler, mükemmel anneleri her zaman döver.

Temmuz 2015’ten beri Enver’in karısı, Ağustos 2016’dan beri de Masal’ın annesiyim. Evlenmeden öncesine kadar; evlilikte en az ilk 5 sene çocuk düşünmeyen biriyken evliliğin 5.ayında kendi isteğiyle anne adayı olmuşluğum doğrudur.

Zorlu bir hamilelik sürecinin ardından mutlulukla ve çok şükür sağlıkla kucakladım kızımı. Hamilelik sürecinde yaşadıklarımı zamanla bir kitap halinde anlatmayı planlıyorum. Bu bloğu açmamdaki en büyük etken de bu düşüncem.

Doğum sonrası hayatımın önceliği kızım oldu. Eşimin zamansız gelen memuriyet hayatı yapmakta olduğumuz reklamcılık işinin tüm yükünü tarafıma bıraktı. Halı hazırda bize güvenen müşterilerimizi ve referanslarımızı bırakmamak adına devam etme kararı aldım. 

Ben anneyim. Yerine göre ağlarım, yerine göre isyan ederim, bazen sadece sessizlik ararım. Yorulmuşumdur belki. O yüzden mükemmel anne olmaya çalışmam. Her zaman güçlü ve dik bir duruşum vardır. Kimseye göre şekil alamam. Menfaat için kimsenin yüzüne de gülmediğim doğrudur. 

Şimdiden hepinize kucak dolusu sevgiler 

Selin Yurtsever